Filip Mountbatten - The Crown

W 3 i 4 sezonie w rolę Filipa wciela się Tobias Menzies.

BIOGRAFIA

Sezon 3

Małżeństwo z Elżbietą zdaje się dobrze funkcjonować. Filip jest oburzony ułaskawieniem sir Anthony’ego Blunta, zdrajcy kraju, który szpiegował dla KGB. W czasie wystawy mówi mu, że powinien zniknąć z pałacu Buckingham, gdyż jest to jedyna słuszna i honorowa rzecz, którą może zrobić. Blunt jednak nie przejął się słowami księcia. Wręcz przeciwnie – przypomina, że w czasie afery Profumo mówiło się, że mógł w nią być zamieszany członek rodziny królewskiej. Szantażuje Filipa i przyznaje się, że posiada szkice Stephana Warda, które mogłyby o tym zaświadczyć.

Książę Edynburga odradza Elżbiecie zwiększenia roli i sprawczości Małgorzaty – uważa ją za osobę niebezpieczną. Dostrzega, że jest jednocześnie błyskotliwa i oszałamiająca, lecz twierdzi, że jej indywidualistyczna natura może zaszkodzić monarchii.

Jest również niezmiernie wstrząśnięty katastrofą w Aberfan. Uczestniczy w pogrzebie 81 dzieci, z którego zdał później żonie relację. Mówi o wielkim żalu, ale też gniewie górników i wzruszającym hymnie, który zaśpiewali.

W czasie kilkunastodniowej podróży po Kanadzie i USA udziela telewizyjnego wywiadu. Mówi w nim, że obecna sytuacja ekonomiczna w Wielkiej Brytanii jest odczuwalna również w rodzinie królewskiej, która musi oszczędzać i zgadzać się na cięcia budżetowe. Nie widzi, jak wielkim wykazuje się nietaktem i ignorancją, narzekając na to, że był zmuszony sprzedać jacht i być może będzie musiał zrezygnować z polo, podczas gdy przeciętni obywatele tracą pracę i cierpią głód. Nie rozumie oburzenia rządu, a wręcz domaga się wyższej pensji dla siebie i dla żony, gdyż uważa, że na to zasługują.

Wpada na pomysł, by BBC nakręciło dokument o rodzinie królewskiej – wierzy, że poprawi to ich wizerunek, z jednej strony pokaże jak ciężko pracują, a z drugiej, że są normalnymi ludźmi. Ponadto chce pokazać, że zasługują na pieniądze podatników. Przy tej okazji prosi swoją córkę Annę, by wzięła udział w programie. Kamery mają towarzyszyć im przez kilka miesięcy.

W tym samym czasie ma miejsce przewrót polityczny w Grecji, który zagraża życiu jego matce, księżnej Alicji. Nie zgadza się jednak, by sprowadzono ją do Londynu. Wizerunek rodziny królewskiej jest dla niego najważniejszy i boi się, że matka, która większość życia spędziła w zakładach psychiatrycznych, może zepsuć jego starania, by go naprawić. Dlatego, gdy na polecenie Elżbiety księżna Alicja przyjeżdża i zamieszkuje w pałacu Buckingham, książę Edynburga długo jej unika, a na żonę jest wściekły. Obecność matki przywołuje bowiem trudne wspomnienia z okresu, gdy przechodziła ona załamanie nerwowe, zostawiając Filipa samego. Wstydzi się jej i próbuje ukryć przed kamerami – raz przyłapuje Alicję, jak na dziedzińcu zaczęła udzielać wywiadu dla BBC i każe służącym natychmiast ją stamtąd zabrać. Sam jednak wciąż nie jest w stanie przed nią stanąć i spojrzeć jej w oczy.

Gdy pomysł z dokumentem okazuje się porażką, czuje się pokonany. Prosi Annę, by zgodziła się udzielić wywiadu dla Guardiana – gazety niesprzyjającej rodzinie królewskiej. Ma nadzieję, że postać córki, ,,najnormalniejszej” z nich wszystkich, najmniej ,,królewskiej”, jest ostatnią szansą na uratowanie i ocieplenie ich wizerunku. Anna nie jest zachwycona prośbą i wysyła na rozmowę z Johnem Armstrongiem, dziennikarzem Guardiana, swoją babcię – księżną Alicję. Gazeta pisze o niej wyjątkowo pochlebny artykuł, a rodzina królewska zostaje zrehabilitowana w oczach poddanych, co skłania Filipa, by w końcu złożyć matce wizytę. Przeprasza ją za to, że w nią nie wierzył i ukrywał przed światem.

Filip odmawia uczestnictwa w coniedzielnych mszach – nie widzi w nich pożytku, zarzuca podstarzałemu dziekanowi, że zanudza swoich wiernych i nie przekazuje im niczego wartościowego. Elżbieta to zauważa i zatrudnia nowego dziekana. Tymczasem cały świat, w tym książę Edynburga, żyje pierwszym lotem na Księżyc. Filip jest pod ogromnym wrażeniem odwagi trzech członków załogi, patrzy na ich wyczyn z dumą, ale i lekką zazdrością. Lot ten stanowił bowiem przeciwieństwo jego przewidywalnej i mało znaczącej codzienności, pozbawionej ekscytacji i brawurowych czynów. Jego natura jest niezaspokojona, gdyż pragnie przygody, wyzwań. Cieszy się na wizytę astronautów w pałacu Buckingham, gdyż otrzymał zgodę na indywidualną audiencję. Niestety, ostatecznie jest zawiedziony rozmową z nimi – chciał uzyskać odpowiedzi na bardziej filozoficzne, metafizyczne pytania, tymczasem astronauci skupiali się na rzeczach technicznych, przyziemnych. Pytali o to, jak żyje się w pałacu. Filip oczekiwał od nich czegoś więcej, bo od własnego życia tego oczekiwał. Uświadamia sobie, że ich wyidealizował.

Nawiązuje za to relację z nowym dziekanem, Robinem Woodsem. Początkowo jest do niego sceptycznie nastawiony, krytykuje jego pomysł założenia akademii dla księży, służącej rozwojowi osobistemu i duchowemu. Uważa, że zmianę na lepsze osiąga się poprzez działanie, a nie czytanie czy rozmowę. Wkrótce jednak zaczyna chodzić na spotkania organizowane przez dziekana Woodsa. Dzieli się swoimi wątpliwościami dotyczącymi wiary, mówi o własnych słabościach, dostrzega swoją chorobliwą fascynację astronautami. Chce być kimś więcej, lepszą wersją siebie. Choć z trudem przychodzi mu nazwanie stanu, w którym się znajduje, to przyznaje, że znalazł się w kryzysie wieku średniego. Nie odczuwa satysfakcji, spełnienia. Mówi o niedawnej śmierci matki, księżnej Alicji, która dostrzegła, że brakuje mu wiary. Filip przyznaje, że odkąd utracił wiarę, ogarnia go poczucie samotności, zagubienia i pustki. Mimo iż wcześniej wyśmiewał zagubionych księży, to zwraca się do nich i do dziekana z prośbą o pomoc. Dostrzega, że jej potrzebuje.

Gdy ważą się losy związku księcia Karola z Camillą Shand, Filip również się wypowiada i twierdzi, że nie kocha się takich dziewczyn jak Camilla, tylko dobrze się z nimi bawi. Uważa, że nie jest dobrą kandydatką na żonę, księżniczkę i królową.

Sezon 4

Po śmierci Lorda Mountbattena nie daje po sobie poznać, jak bardzo jest zdruzgotany. Widać to jednak, gdy pijany rozmawia z Karolem o tym, ile Dickie dla niego znaczył. Przyznaje, że sam nie był dla syna dobrym ojcem, dlatego Mountbatten wkroczył i mu go zastąpił, tak jak kiedyś zrobił to dla Filipa. Mówi, że chwilami czuł urazę do syna, że odebrał mu Dickiego.

Krytykuje zachowanie Margaret Thatcher w czasie jej wizyty w Balmoral, choć uważa, że jako premier doskonale się sprawdza, gdyż rządzi krajem stanowczo i zdecydowanie. Z kolei, gdy do Balmoral przyjeżdża Diana, jest nią zachwycony, dostrzega w niej potencjał na przyszłą żonę Karola i, chcąc ją lepiej poznać, zaprasza na polowanie. Po jej wyjeździe mówi synowi, czego oczekuje od niego cała rodzina – ma się z nią ożenić. Gdy Małgorzata powątpiewa w trwałość tego związku, zapewnia ją, że z czasem Karol pokocha Dianę.

Otwarcie przyznaje, że jego ulubienicą jest Anna – twierdzi, że każdy rodzic ma ulubione dziecko, tylko nie każdy potrafi się do tego przyznać. Pociesza też Elżbietę, która boi się, że zawiedli jako rodzice, że jest świetną matką.

W czasie świąt przychodzi do Diany, by z nią porozmawiać, ponieważ widzi, że jest wyobcowana i odtrącona przez resztę rodziny. Chce ją pocieszyć, lecz nie mówi rzeczy szczególnie pocieszających. Zapewnia ją, że Karol w końcu zmieni zdanie i się do niej przekona. Mówi jej, że każdy z członków rodziny czuje się w tym systemie stworzonym przez Koronę obco, każdy jest zagubiony, samotny, skrzywdzony – oprócz królowej Elżbiety, która jest kwintesencją ich służby i obowiązków. Przypomina Dianie o jej miejscu i radzi, by skupiła się na działaniach mających umocnić monarchię, a nie ją osłabić.