Harold Wilson

BIOGRAFIA Jason Watkins

CHARAKTERYSTYKA

Kolejny premier Wielkiej Brytanii, sprawujący urząd przez dwie niepełne kadencje, od 1964 do 1970, oraz od 1974 do 1976. Członek opozycyjnej Partii Pracy, a więc o zapatrywaniach antykrólewskich, socjalistycznych. Podejrzewano go o szpiegowanie dla KGB. Początkowo onieśmielony przez królową, lecz zdecydowany w swoich poglądach, posiadający wyraźny plan naprawy kraju. Z czasem pomiędzy nim i królową wytwarza się szczególna, serdeczna relacja. Kończy drugą kadencję wcześniej z powodu zdiagnozowanego u niego Alzheimera.
W serialu wciela się w niego Jason Watkins.

WYGLĄD

Korpulentny mężczyzna w średnim wieku o siwiejących blond włosach i różowej karnacji. Nosi trzyczęściowe, stonowane garnitury.

BIOGRAFIA

Sezon 3

Podczas pierwszej audiencji u królowej jest niezwykle spięty, lecz zdecydowanie przedstawia problemy, z którymi jego Partia Pracy będzie musiała się zmierzyć po ustąpieniu Partii Konserwatywnej.

Pogarszająca się sytuacja gospodarcza w kraju zmusza go do poproszenia o pomoc Amerykanów. Prezydent Johnson nie jest jednak skory do pomocy, ponieważ ma żal do Anglików o to, że nie wsparli go podczas wojny w Wietnamie. Premier prosi więc królową, by postarała się wpłynąć na Johnsona. Gdy prezydent odrzuca zaproszenie od Korony, lecz w zamian sam zaprasza księżniczkę Małgorzatę do Białego Domu, Wilson radzi Elżbiecie, by przyjęła propozycję, choć sam również nie ufa do końca zdolnościom dyplomatycznym księżniczki.

W 1966 roku ma miejsce katastrofa górnicza w walijskim Aberfan. Lecąc na miejsce wypadku, premier dowiaduje się, że znajdująca się tam hałda węgla, która osunęła się na miasteczko i szkołę, była nieprzepisowo duża. Wynikało z tego, że Rada Węgla nie zastosowała się do ogólnie przyjętych wytycznych, dlatego Wilson boi się, że wypadek może zamienić się w kwestię polityczną. Tak jak przewidział – ludzie najpierw oskarżają Radę Węgla o zaniedbanie i zignorowanie ich ostrzeżeń, a następnie atakują rząd. W obliczu tych napięć premier kilkakrotnie prosi królową, by udała się do Aberfan z wizytą, niosąc pocieszenie mieszkańcom miasteczka. Gdy Elżbieta nie słucha jego rad, a oskarżenia kierowane do rządu się wzmagają, zaczyna się zastanawiać, czy nie powinien przekierować słusznego gniewu ludzi na Koronę. Sam nie decyduje się tego zrobić, ale kilku polityków z jego partii robi to za niego – wysyłają oświadczenie do gazet. Królowa wzywa Wilsona na audiencję i oskarża go o tchórzostwo i zdradę, lecz premier zaprzecza oskarżeniom. Odpowiadając na zwierzenia Elżbiety mówi jej, że nieokazywanie emocji jest dobrą cechą przywódcy, od którego oczekuje się, że zachowa trzeźwość umysłu w trudnych sytuacjach. Twierdzi, że emocje i człowieczeństwo często nie pomagają.

Informuje Elżbietę, z jakimi reakcjami w Gabinecie spotkał się artykuł Johna Armstronga. Część polityków uznała skargi Filipa na konieczność sprzedania jachtu za oburzające, a wręcz obraźliwe. Zwrócili uwagę, że rodzina królewska otrzymuje 4 razy więcej pieniędzy na dzień niż przeciętna rodzina dostaje na rok. Połowa Gabinetu jest za zmniejszeniem funduszu na Koronę. Wilson mówi też królowej, że jej przebywająca w Atenach teściowa, księżna Alicja, może być w niebezpieczeństwie, ponieważ w Grecji doszło do przewrotu. Z kolei po fiasku, jaki odniósł dokument BBC o rodzinie królewskiej, próbuje pocieszyć załamaną Elżbietę. Twierdzi, że monarchia nie pasuje do telewizji, która jest dla zwykłych ludzi. Zdradza jej, że poddani wcale nie chcą, by rodzina królewska była jak każda przeciętna rodzina – oczekują, że będzie uosabiała ideał, dostojeństwo.

Wkrótce Harold Wilson i jego rząd zaczynają tracić poparcie. W lewicowej gazecie "Daily Mirror" ukazuje się krytykujący ich działania artykuł. Gabinet proponuje, by pozbyć się Lorda Mountbattena, który według nich jest uosobieniem minionej ery, czasów nierówności, przywilejów, imperium. Co więcej, nie pozwala on na potrzebne cięcia budżetowe, które premier obiecał w swojej kampanii. Wilson nie chce go usuwać ze stanowiska szefa sztabu obrony, gdyż uważa, że trzymanie go blisko jest bezpieczniejsze, ale ulega naciskom Gabinetu. Niestety, sytuacja ekonomiczna wkrótce zmusza go do dewaluacji funta, przed którą bardzo długo się wzbraniał. W związku z tym dochodzą go słuchy, że zawiązuje się przeciwko niemu spisek, na czele którego stoi Lord Mountbatten, więc natychmiast informuje o tym królową.

Zbliżająca się inwestytura księcia Karola jest dla premiera okazją, by stłumić rosnące nastroje nacjonalistyczne w Walii. Wraz z rządem wpadają na pomysł, by wysłać młodego księcia na jeden semestr do Uniwersytetu Walijskiego, by nauczył się tamtejszego języka.

W kolejnych wyborach jego partia przegrywa, lecz po krótkich rządach Edwarda Heatha, ponownie wraca na stanowisko premiera. Niestety nie na długo, gdyż po dwóch latach musi podać się do dymisji, w wyniku zdiagnozowanego u niego Alzheimera. Wzruszony żegna się z królową Elżbietą, która napomyka, że byłoby jej bardzo miło, gdyby zaprosił ją i księcia Edynburga na pożegnalną kolację. Wilson jest zdumiony, ale i zaszczycony, gdyż ten przywilej był wcześniej dany jedynie Winstonowi Churchillowi.