Królowa Elżbieta II
BIOGRAFIA Claire Foy
CHARAKTERYSTYKA
Główna postać serialu The Crown. Elżbietę poznajemy jako młodą księżniczkę- córkę króla Jerzego VI. Jest żoną księcia Filipa i matką następcy tronu- księcia Karola. Po nagłej śmierci swojego ojca zostaje monarchą. Przez wszystkie sezony obserwujemy transformację Elżbiety z młodej, niedoświadczonej następczyni tronu w nową władczynię. Elżbieta jest osobą oddaną tradycji i spokojną. Nie ulega emocjom i nie lubi ich okazywać publicznie. Niejednokrotnie postawiona jest w sytuacjach, w których musi pogodzić rolę władcy z rolą matki, żony i siostry. Jej wielką pasją są konie i psy rasy Corgi.
W sezonie 1 i 2 w postać Elżbiety wciela się Claire Foy.
WYGLĄD
Elżbieta jest niską, zgrabną brunetką. Ma własny, wypracowany styl ubierania, który łączy elegancję z tradycyjnymi rozwiązaniami i praktycznością. Jej znakiem rozpoznawczym są kapelusze, czarna torebka i charakterystyczna fryzura.
BIOGRAFIA
Sezon 1
W 1947 roku księżniczka Elżbieta poślubia księcia Filipa. Książęca para zamieszkuje na Malcie, gdzie wiodą spokojne i szczęśliwe życie. Niedługo po ślubie na świat przychodzą ich dzieci: książę Karol oraz księżniczka Anna. Kilka lat później Elżbieta i Filip powracają do Londynu, by być bliżej ojca księżniczki - króla Jerzego VI.
W związku ze złym stanem zdrowia króla oraz przeprowadzoną operacją płuca, księżniczka Elżbieta oraz książę Filip odbywają w jego imieniu podróż po krajach Wspólnoty. Podczas ich pobytu w Afryce król Jerzy VI umiera. Księżniczka Elżbieta powraca do kraju już jako królowa, aby przejąć obowiązki nowej władczyni Wielkiej Brytanii.
Krótko po objęciu władzy Elżbieta przekonuje się z jakimi trudnościami będzie musiała zmierzyć się jako monarcha. Królowa pragnie zachować dla swoich dzieci nazwisko męża oraz dotychczasowe miejsce zamieszkania (Clarence House). W tym celu Elżbieta zgadza się na opóźnienie terminu koronacji, co zaproponował jej premier Winston Churchill, dowiadując się wcześniej, że podczas przygotowań do koronacji pozycja premiera w rządzie oraz w partii nie może ulec zmianie. Koniec końców Elżbiecie nie udaje się zachować nazwiska Mountbatten, a przeprowadzka do Pałacu Buckingham jest nieunikniona.
Pozycja Elżbiety jako królowej okazuje się również przeszkodą w relacji z młodszą siostrą, księżniczką Małgorzatą. Po udzieleniu wcześniejszego wsparcia siostrze w związku z jej planami małżeństwa z Peterem Townsendem, Elżbieta zmuszona jest jednak zmienić zdanie. Jako głowa Kościoła Anglii nie może zezwolić na ślub siostry z rozwodnikiem. Dowiaduje się jednak o istnieniu aktu, który zakazuje Małgorzacie wzięcia ślubu bez zgody monarchy do ukończenia 25. roku życia i namawia siostrę, aby wstrzymała się do tego czasu. Jej wybranka wysyła natomiast do Brukseli – wszystko po to, aby uniknąć skandalu.
Podczas kolejnej podróży po krajach Wspólnoty Elżbieta przekonuje się, jak jej pozycja wpływa na innych członków rodziny. Pod nieobecność siostry część obowiązków przejmuje księżniczka Małgorzata, której lekkomyślność i niesubordynacja zmuszają Elżbietę do pouczenia siostry i przypomnienia jej o pozycji, jaką zajmuje. Z kolei wyczerpujące przeprawy pomiędzy kolejnymi krajami Wspólnoty sprawiają, iż również małżeństwo Elżbiety i Filipa zostaje wystawione na próbę. Sytuacja nie ulega poprawie po powrocie do Londynu. Filip coraz rzadziej widziany jest w Pałacu Buckingham. Elżbieta z kolei spędza coraz więcej czasu z bliskim przyjacielem Lordem Porchester ("Porchey"), z którym łączy ją wspólna pasja do koni. Wzbudza to zazdrość u Filipa, jednak podczas szczerej rozmowy Elżbieta zapewnia go o swojej wierności i szczerym uczuciu względem niego.
Tymczasem do kraju powraca Peter Townsend, którego Małgorzata postanawia poślubić, zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami. Niestety Elżbieta dowiaduje się, że ślub może odbyć się dopiero po uzyskaniu zgody Parlamentu, o czym nie została wcześniej poinformowana. Elżbieta po raz kolejny staje przed dylematem. Ostatecznie po zasięgnięciu opinii arcybiskupów Kościoła, członków Rządu oraz rady wuja- księcia Jorku, decyduje się nie przyzwolić na ślub Małgorzaty, przy jednoczesnym pozostaniu jej w rodzinie ze wszystkimi przywilejami księżniczki.
W 1956, za radą matki oraz byłego prywatnego sekretarza Tommy'ego Lascellesa, Elżbieta prosi Filipa o otwarcie Letnich Igrzysk Olimpijskich w Melbourne. Uważa, że podróż ta pomoże mężowi nabrać dystansu i zrozumieć pozycję, jaką powinien pełnić u jej boku. Początkowo Filip nie zgadza się, jednak po namowach teściowej oraz Elżbiety decyduje się na pięciomiesięczną podróż królewską do Australii.
Sezon 2
Elżbieta zaczyna się czuć coraz pewniej w roli królowej. Prywatnie jednak wciąż nie potrafi wyrazić swojego zdania – nie jest w stanie skonfrontować się z mężem po tym, jak odkrywa w jego torbie zdjęcie baleriny Galiny Ułanowej. Pozwala mu wyjechać, nie wyjaśniwszy tej sprawy, przez co żegna go w sposób wyjątkowo oschły i oziębły.
W czasie nieobecności Filipa musi zmagać się z licznymi problemami – rozwód Eileen Parker, kryzys sueski, nieudolność premiera Anthony’ego Edena, kryzys gospodarczy, pogarszający się stan jej siostry Małgorzaty. W wielu tych sytuacja Elżbieta jako żywa kobieta zanika i na jej miejsce pojawia się Korona, która ją odczłowiecza, każe odłożyć na bok emocje, empatię.
Jednocześnie ciężko przeżywa rozłąkę z mężem, czuje się bardzo samotna, dlatego jest poruszona mową bożonarodzeniową Filipa, którą nadaje przez radio z odległej Antarktyki. Wtedy jednak do jej uszu docierają plotki na temat księcia Edynburga, który posądzany jest przez niektóre gazety o romans. Tommy Lascelles doradza jej, by udała się do Lizbony, żeby powitać męża i ustalić z nim wersję wydarzeń. Spotykają się na okręcie, którym podróżował i tam dochodzi między nimi do rozmowy żywo komentowanej w mediach, lecz pozostawiającej wiele do życzenia, jeśli chodzi o jej konstruktywność i szczerość. Parze królewskiej udaje się jednak porozumieć, a Elżbieta przystaje na prośbę Filipa, by nadać mu wyższy rangą tytuł.
Królowa jest wściekła w związku z aferą rozpętaną przez jej przemówienie w fabryce Jaguara. O falę krytyki oskarża Michaela Adeane’a, gdyż to on napisał niefortunną, staroświecką i paternalistyczną mowę. Czuje się upokorzona przez lorda Altrinchama, ponieważ tak naprawdę wie, że ma on rację i widzi, że silna dotąd pozycja monarchii słabnie, dlatego w tajemnicy organizuje z nim spotkanie. Chce usłyszeć, co Korona musi zrobić, by przetrwać. Lord Altrincham zwraca uwagę na okrucieństwo i niesprawiedliwość klasową balu debiutantek, ostracyzm społeczny rozwodników oraz tkwiące w przeszłości pokolenie dworzan, którzy udzielają monarchini zgubnych rad. Królowa zastosuje się do dwóch sugestii. Otwieranie się na świat i przeciętnych ludzi nie przychodzi jej jednak z łatwością – patrzy na to w kategoriach straty, nie postępu. Nie rozumie do końca, że chcąc dalej być monarchinią, musi zacząć liczyć się z ludźmi, bo to od nich zależy jej istnienie.
Gdy na jaw wychodzą akta z Marburga, Elżbieta musi poddać próbie swoją chrześcijańską moralność. Duży wpływ będą miały na nią nauki ewangelickiego wielebnego Billy’ego Grahama, który przyjechał do Anglii wygłosić serię kazań. Wspomniane akta dotyczą bowiem jej wuja Davida, księcia Windsoru, który w tym samym czasie przybywa do Londynu, by prosić ją o ułaskawienie i przydzielenie jakiejś funkcji, pozwalającej mu przysłużyć się ojczyźnie i rodzinie królewskiej. Choć Elżbieta przyznaje, że żywi do niego sympatię, to jego współpraca z nazistami kładzie się dużym cieniem na ich relacji. Na udzielonej mu audiencji u królowej prosi ją, by nie wierzyła w powtarzane na jego temat paskudne plotki i sfabrykowane dowody i zapewnia ją o swoim oddaniu. Elżbieta zaczyna mu wierzyć, lecz po rozmowie z Tommym Lascellesem otrzymuje pełen obraz nazistowskich powiązań wuja, planowany zamach stanu, skazanie na śmierć wielu poddanych. Choć bardzo nad tym ubolewa, nie jest w stanie mu przebaczyć i wypędza księcia Windsoru z kraju. We własnym przekonaniu, zawiodła tym samym jako chrześcijanka, choć postąpiła słusznie jako władczyni i obrończyni swoich rodaków, mszcząca się za wyrządzone im krzywdy.
Nie jest zachwycona związkiem Małgorzaty i fotografa Tony’ego Armstronga-Jonesa, jednak gdy księżniczka oznajmia jej, że się zaręczyli, chce jej to umożliwić, wciąż mając w pamięci niefortunną historię z Peterem Townsendem. Zależy jej na szczęściu siostry, lecz po raz kolejny na przeszkodzie staje Korona. Elżbieta jest bowiem w ciąży, co oznacza, że żadne formalne oświadczenia nie mogą być wydawane aż do rozwiązania. Organizuje jednak nieoficjalne przyjęcie z okazji ich zaręczyn, na którym zauważa podejrzane zachowanie Tony’ego i jednej z jego znajomych. Nakazuje Michaelowi Adeane’owi dyskretnie prześwietlić przyszłego zięcia. Adeane wraz z Tommym Lascellesem wkrótce przynosi królowej sprawozdanie na temat fotografa i jego licznych związków oraz informuje ją, że Tony może być ojcem dziecka swojej przyjaciółki.
Królowa wydaje na świat syna – przyszłego księcia Andrzeja – ślub Małgorzaty może więc stać się oficjalny. Elżbieta rozmawia z siostrą i próbuje zmusić ją do przemyślenia owego związku, lecz ostatecznie decyduje się zachować dla siebie informacje na temat niewierności i nieślubnego dziecka Tony’ego. Wydaje się jednak, że nie robi tego dla dobra Małgorzaty, lecz po raz kolejny kieruje się tutaj własnym interesem, ponieważ wie, że siostra całkowicie by ją znienawidziła. Chroniła siebie, odmawiając księżniczce związku z Townsendem i chroniła siebie, zgadzając się na małżeństwo z Armstrongiem-Jonesem.
Do Elżbiety zaczyna też docierać świadomość własnego postępującego wieku. Fakt ten zdaje się podkreślać zamieszanie wywołane przez osobę Jackie Kennedy, która, towarzysząc prezydentowi Johnowi F. Kennedy’emu, oszałamia nie tylko zwykłych ludzi, ale również głowy państw. Królowa zazdrości Pierwszej Damie rozgłosu, szyku i urody, choć w rzeczywistości jest sfrustrowana samą sobą. Niechętnie przyjmuje ją w pałacu Buckingham, lecz gdy ,,odbija” ją mężowi, który chciał oprowadzić ją po komnatach, znajduje wspólny grunt do rozmowy i dostrzega w niej sojuszniczkę, bratnią duszę, która rozumie jej udręki związane z byciem w ciągłym centrum zainteresowania. Niestety, wkrótce do uszu Elżbiety docierają słowa, które Jackie bezmyślnie wypowiedziała na przyjęciu u Radziwiłłów – obrażała ona królową, podważała sensowność monarchii oraz krytykowała pałac Buckingham. Elżbieta poczuła się tym głęboko dotknięta i poniżona. Pogłębiło się również jej przekonanie o braku jakiejkolwiek własnej sprawczości w sferze politycznej. Kryzys w Ghanie – odłączenie się jej od krajów Wspólnoty i kolaboracja z Rosjanami – dał jej pretekst do zaakcentowania swojej pozycji, ale również do pokazania Jackie Kennedy, że się myliła. Choć wszyscy odradzają Elżbiecie lot do Ghany, królowa spotyka się z prezydentem Nkrumahem i ku przerażeniu swych dworzan tańczy z nim fokstrota. Udaje jej się też przekonać prezydenta, by nie zrywał sojuszu z Wielką Brytanią, ale za to wycofał się z unii z Sowietami.
Po powrocie do Anglii ponownie zaprasza Jackie Kennedy, chcąc się z nią skonfrontować. Pierwsza Dama jest pełna skruchy, przyznaje królowej, jak bardzo ją podziwia i tłumaczy swoje wcześniejsze karygodne zachowanie kłopotami małżeńskimi oraz przebywaniem pod wpływem ,,substancji”, mającej poprawić jej humor. Widać, że Elżbieta jej współczuje i przyjmuje przeprosiny, jednak nie wypowiada żadnego słowa, które zapewniłyby o tym Jackie. Rozkoszuje się swym zwycięstwem, choć później ma z tego powodu wyrzuty sumienia, gdyż uznaje, że Pierwsza Dama zasługuje na odrobinę życzliwości i pociechy. Jakiś czas później pisze do niej jedynie list, w związku z tragedią jaka ją dotknęła – śmiercią prezydenta Kennedy’ego – i na znak solidarności ogłasza w Anglii tygodniową żałobę.
W małżeństwie Elżbiety i Filipa dochodzi do kolejnego, tym razem drobnego konfliktu. Dotyczy on szkoły, do której ma pójść ich syn, książę Karol. Po konsultacji z jego nauczycielem, królowa chcąc dla niego jak najlepiej, podejmuje decyzje, by chłopiec poszedł do Eton College, aby mógł być blisko domu. Książę Edynburga ma jednak inne zdanie na ten temat i Elżbieta zmuszona jest ustąpić, żeby nie wywoływać kolejnego kryzysu małżeńskiego. Po jakimś czasie Lord Mountbatten informuje ją, jak bardzo Karol jest nieszczęśliwy w Gordonstoun i królowa próbuje wyperswadować Filipowi, by przeniósł syna bliżej domu. Boi się, że trudne doświadczenia straumatyzują go na całe życie i wyrośnie nie tylko na złamanego mężczyznę, ale też złego króla. Książę Edynburga przypomina jej jednak o ich umowie zawartej w Lizbonie. Po raz kolejny Elżbieta okazuje się bezsilna w obliczu problemów rodzinnych, wywołanych bardziej lub mniej pośrednio przez Koronę.
W 1963 roku królowa dowiaduje się, że jest w ciąży. W tym samym czasie wybucha afera Profumo. Dostając liczne skargi na swoją siostrę Małgorzatę, remontującą dom, składa jej wizytę. Księżniczka mówi jej, że również spodziewa się dziecka i dzieli się z siostrą swoim spostrzeżeniem, że tajemniczy mężczyzna ze zdjęcia zrobionego na przyjęciu zorganizowanym przez Thomasa Warda, może być księciem Filipem. W związku ze skandalem, premier Harold Macmillian składa rezygnację, której jednak Elżbieta nie przyjmuje. Zleca premierowi zaprowadzenie stabilizacji i sama oznajmia mu, że na kilka miesięcy wyjeżdża do Szkocji, by odpocząć i uchronić zagrożoną ciążę. Dowiaduje się również, że Filip nie będzie jej towarzyszył – odkąd bowiem poznał osteopatę, ponownie zaczął wyjeżdżać i znikać bez uprzedzenia. Nie konfrontuje się jednak z mężem, wciąż zamiast rozmowy wybiera pasywno-agresywne milczenie.
Będąc w Szkocji, zostaje poinformowana o samobójstwie Stephena Warda i o szkicach znalezionych w jego gabinecie, przedstawiających księcia Edynburga. Udaje się z powrotem do Londynu i odwiedza w szpitalu Harolda Macmilliana, który zdecydował się jednak ustąpić ze stanowiska premiera, wymawiając się złym stanem zdrowia. Elżbieta traktuje ten powód za wymówkę i wyraża swoje głębokie rozczarowanie jego słabością i brakiem samozaparcia. Jednak na odchodnym królowa słucha jego ostatniej rady dotyczącej wyboru następnego premiera – mianuje nim przyjaciela rodziny królewskiej, Aleca Douglasa-Home’a, co wywołuje oburzenie opinii publicznej. Wraca do Szkocji, gdzie dołącza do niej Filip i w końcu dochodzi między nimi do szczerej rozmowy. Elżbieta pyta go, czy to on jest owym tajemniczym mężczyzną ze zdjęcia, pokazuje mu także znalezione u niego zdjęcie baletnicy Galiny Ułanowej. Filip zaprzecza niektórym oskarżeniom, inne komentuje wymownym milczeniem, lecz na koniec zapewnia Elżbietę o swojej miłości i oddaniu oraz obiecuje wiernie trwać przy jej boku.
W 1964 roku Elżbieta wydaje na świat ostatnie dziecko – księcia Edwarda.
Królowa Elżbieta II - powiązania postaci The Crown
Aktor: | Claire Foy |
Królowa Elżbieta II - Opinie