Elżbieta, Królowa Matka - The Crown

WYGLĄD

To kobieta przysadzista, ale nosząca się z godnością, ubrana w eleganckie suknie. Ma zawsze schludnie upięte, przylegające do głowy włosy. Często elementem dopełniającym jej garderoby jest etola z lisa lub futra innego zwierzęcia.

BIOGRAFIA

Sezon 1

Elżbieta bardzo przeżyła śmierć swojego męża, z którym była wyjątkowo związana, nie tylko jako żona, ale też towarzyszka wspierająca go w spełnianiu funkcji króla. O śmierć Jerzego VI obwiniała jego brata Edwarda VIII, który, abdykując, zrzucił cały ciężar Korony na jej rodzinę, a ta, nie spodziewając się takiego obrotu sprawy, nie była na to gotowa. Z tego też względu jest w stosunku do byłego króla niezwykle oschła i wroga, a nawet okrutna i mściwa. Stara się odciąć go od stałego dopływu pieniędzy i gdy tylko może, daje mu do zrozumienia, że nie jest mile widziany na dworze.

Wraz z prywatnym sekretarzem królowej, Tommym Lascellesem, pilnuje, by w rodzinie królewskiej nie doszło do żadnego skandalu. Dlatego, gdy dowiaduje się, że księżniczka Małgorzata chce upublicznić swój związek z Peterem Townsendem i się z nim zaręczyć, natychmiast interweniuje. Na mocy ustawy o małżeństwach królewskich uniemożliwia córce wybór narzeczonego, do czasu aż skończy ona 25 lat. Liczy, że dwuletnia rozłąka wystarczy, by rozbić związek. Zataja jednocześnie informację, że nawet jeśli księżniczka Małgorzata osiągnie pełnoletność i tak będzie potrzebowała zgody parlamentu.

Gdy królowa Elżbieta II wyrusza w podróż po krajach Wspólnoty, część jej obowiązków przechodzi na Królową Matkę, która jednak prosi księżniczkę Małgorzatę, by ją zastąpiła. Chce z jednej strony podnieść ją na duchu i dać jakieś zajęcie, by nie myślała o Townsendzie, a z drugiej sama pragnie odpocząć i zaszyć się w Szkocji. Gości tam u znajomych i pozwala sobie u nich na chwilę słabości i szczerości, mówiąc, jak ciężko było jej po śmierci męża. Nagle przestała być potrzebna, odebrano jej wszystkie dotychczasowe obowiązki, dom, rodzinę. Jednocześnie wydaje się być zmęczona życiem na dworze królewskim, pragnie normalności, dlatego nawiązuje znajomość ze szkockim sąsiadem, nie przyznając się do tego, kim jest. Drobne skandale, które wywołuje księżniczka Małgorzata zmuszają ją jednak do powrotu do Londynu.

Z kolei widząc zalążek kryzysu w małżeństwie swej córki Elżbiety i Filipa, radzi, by królowa wysłała męża na kilkutygodniową podróż do Australii na otwarcie igrzysk olimpijskich. Twierdzi, że pozwoliłoby mu to zabłysnąć, wyjść z cienia swej żony i odetchnąć z dala od dworu. Ma oczywiście na uwadze dobro swej córki, ale wydaje się, że bardziej chodzi o zachowanie pozorów i utrzymanie status quo monarchii.

Sezon 2

Po głośnym kryzysie konstytucyjnym, wywołanym przez poglądy lorda Altrinchama na temat monarchii, jest oburzona krokami powziętymi przez córkę. Uważa, że otwieranie się na świat i przebywanie wśród zwykłych ludzi pozbawia monarchię jej najważniejszych atrybutów – dostojeństwa, absolutyzmu, boskich praw. Ma bardzo katastroficzne nastawienie, modernizacje i demokratyzacje postrzega jako zagrożenie, nie rozwój, którego wymaga zmieniający się świat. Czuje się pozbawiona sprawczości i godności członka rodziny królewskiej.

Gdy światło dzienne mają ujrzeć akta z Marburga, jest przerażona tym, że upokarzające fakty z przeszłości mogą raz jeszcze nadwątlić reputację monarchii. Wraz z Michaelem Adeanem opowiada Elżbiecie o tym, jak wspólnie z mężem i Winstonem Churchillem postanowiła je utajnić, zważywszy na ich delikatną treść. Z pogardą i złością mówi o księciu Windsoru, jego katastrofalnych w skutkach decyzjach i egoizmie.

Sezon 3

Związek jej wnuka, księcia Karola, z Camillą Shand jest dla niej czymś nie do pomyślenia. Uważa, że dziewczyna powinna wyjść za Andrew Parkera Bowlesa. Spiskuje z Lordem Mountbattenem, by zakończyć ową relację i uchronić monarchię przed skandalem. Ona ma zająć się aranżacją małżeństwa, więc zaprasza rodziców Camilli i Andrew na rozmowę. Chcąc przekonać córkę Elżbietę do słuszności swoich czynów, ponownie powołuje się na kruchość systemu i cenność monarchii. Według niej żona Karola powinna mieć odpowiednie pochodzenie i charakter. Bez cienia wątpliwości osądza, że to, co łączy go z Camillą, nie jest prawdziwą miłością.

Gdy Małgorzata mówi, że Tony ją otwarcie zdradza, Królowa Matka wraz z innymi krewnymi zaczynają go bronić, wychwalać. Jednak sama jest wściekła na wieść o romansie Małgorzaty z Roddym Llewellynem. Bierze jej próbę samobójczą za chęć zwrócenia na siebie uwagi, wołanie o pomoc. Nie chce przyjąć do świadomości złego stanu zdrowia psychicznego Małgorzaty i tego, że jest aż tak nieszczęśliwa, stłamszona.

Daje jasno do zrozumienia, że chce, aby małżeństwo Karola z Dianą doszło do skutku, nawet jeśli oznacza to, że książę będzie ją dalej zdradzał z Camillą. W imię osiągnięcia celu jest gotowa na zastosowanie wszelkich niezbędnych środków.

Uważa, że Diana jest niedojrzałą dziewczyną, którą trzeba wyszkolić, by odpowiednio pełniła swoją rolę. Wierzy, że z czasem przestanie opierać się i walczyć, i się ugnie. Gdy Elżbieta pyta, co jeśli tego nie zrobi, Małgorzata odpowiada, że wtedy się złamie.

Wiedziała o pięciu członkach rodziny królewskiej zamkniętych i odizolowanych w szpitalu dla umysłowo chorych. Twierdzi, że abdykacja Davida sprawiła, że nie mieli wyboru – przez co wydaje jej się, że jej działania są usprawiedliwione. Mówi Małgorzacie, że nie mogli się przyznać, iż w rodzinie (mowa o jej stronie, z rodu Bowes-Lyon), która w momencie abdykacji została bezpośrednio spokrewniona z rodziną królewską, ma osoby o ułomnych genach. Przerażają ją nagłówki gazet, które wtedy mogłyby się pojawić, to, co ludzie powiedzą. Uważa, że choroba psychiczna zagroziłaby monarchii – dlatego musiało istnieć przekonanie, że ich pula genów jest czysta. By osiągnąć cel, była gotowa poświęcić kilku członków własnej rodziny i skazać ich na wygnanie oraz życie w zapomnieniu.