Filip Mountbatten - The Crown

WYGLĄD

Wysoki, o nienagannej posturze wojskowego i jasnych zaczesanych do tyłu włosach. Ubiera się schludnie, a na oficjalnych spotkaniach zwykle nosi mundur. Ma charakterystyczny chód – porusza się, stawiając wielkie, pewne kroki, z zawsze założonymi do tyłu rękami.

BIOGRAFIA

Sezon 1

Filip od samego początku przedstawia się jako człowiek zdeterminowany i odważny. Chcąc poślubić Elżbietę, musi zrezygnować z większości dotychczasowych przywilejów, które przysługiwały mu jako członkowi duńskiej i greckiej rodziny królewskiej. Wkrótce jednak zaczyna odczuwać nieprzyjemne konsekwencje tej decyzji. Choć stara się iść z duchem czasu, motywując swoją małżonkę i członków parlamentu do tego samego, to w niektórych kwestiach pozostaje tradycjonalistą. Nie potrafi pogodzić się z faktem, że jest zawsze na drugim miejscu, a cała sprawczość i decyzyjność należy teraz do Elżbiety.

Gdy umiera król Jerzy VI, a Elżbieta zostaje królową, Filip prosi ją o wstawiennictwo u premiera w dwóch kwestiach – by ich dzieci zachowały nazwisko Mountbatten i aby pozwolono im zamieszkać w nowo wyremontowanym Clarence House. Obie prośby zostają odrzucone zarówno przez Churchilla, jak i przez Gabinet.

Filip zaczyna szukać odskoczni od trudnego życia małżonka królowej. Prosi Petera Townsenda, by nauczył go pilotować samolot. Niestety i ta pasja zostaje wkrótce zagrożona, gdyż Winston Churchill twierdzi, że nic, co robi członek rodziny królewskiej, nie jest sprawą prywatną i choć stara się odebrać Filipowi również tę przyjemność, to ponosi klęskę.

Książę Edynburga podejmuje kolejną próbę przejęcia inicjatywy, gdy Elżbieta mianuje go przewodniczącym swojego komitetu koronacyjnego. Stara się przeforsować kilka nowatorskich pomysłów, jak na przykład transmisja telewizyjna samej koronacji, która miałaby zmodernizować instytucję monarchii, przybliżyć ją zwykłym ludziom, sprawić, by stała się bardziej egalitarna. Choć początkowo spotyka się z oburzeniem tradycjonalistów, udaje mu się dopiąć swego. Wciąż jednak musi klęknąć przed żoną jako jej wierny wasal i złożyć przysięgę posłuszeństwa, co sprawia, że czuje się upokorzony jako mężczyzna  i pozbawiony godności.

W czasie wspólnej podróży po krajach Wspólnoty napięcie między małżonkami rośnie. Filip dostrzega absurdalność i teatralność całego przedsięwzięcia. Wie, że dawne Imperium Brytyjskie nie istnieje i czuje się jak małpa wystawiona na pokaz, która ma jedynie przypomnieć o swojej obecności. Krytykuje liczne fasady, za którymi kryje się monarchia, chcąca utrzymać status quo.

Filip stara się wspierać Elżbietę i przekonuje ją, że nie musi za wszelką cenę udowadniać sobie i światu, że jest godna korony. Nie pochwala jej zachowania względem siostry Małgorzaty, widzi, że jest dla niej za surowa. Tymczasem kryzys w ich małżeństwie pogłębia się. Po powrocie do Londynu Filip coraz częściej znika z pałacu, udzielając się aktywnie w Klubie Czwartkowym, przeznaczonym wyłącznie dla gentlemanów. Choć sam znika na długie godziny, to gdy Elżbieta zaczyna spędzać czas ze starym znajomym Lordem Porchesterem (zwanym ,,Porchey”), staje się zazdrosny i nawet zarzuca żonie zdradę. Ich problemy eskalują, dlatego kiedy Elżbieta proponuje mu, by zastąpił ją na otwarciu igrzysk olimpijskich w Australii, po chwilowym wahaniu, zgadza się wyjechać na 5 miesięcy.

Sezon 2

Filip jest podekscytowany, cieszy się zbliżającym wyjazdem, a perspektywa długiej rozłąki sprawia, że zbliża się do Elżbiety. Dlatego tym bardziej jest rozgoryczony i zawiedziony, gdy ostatniego dnia traktuje go ona z wielką oziębłością i dystansem.

W czasie podróży odżywa, czuje się wśród żołnierzy marynarki wojennej nad wyraz swobodnie i spełnia się w swej roli królewskiej podczas uroczystej inauguracji igrzysk. W Australii poznaje pewną dziennikarkę, która towarzyszy mu na każdym kroku i zgadza się udzielić jej wywiadu. Szybko żałuje swojej próżności, gdyż kobieta jest bardzo zainteresowana historią jego rodziny, chorobą psychiczną matki i jego osobistą traumą.

Choć podróże po egzotycznych, oddalonych od cywilizacji wyspach zaspokajają jego pragnienie przygody, w końcu on też zaczyna tęsknić za domem, czego daje wyraz w swojej bożonarodzeniowej przemowie.

Gdy rozwód jego prywatnego sekretarza i przyjaciela Mike’a Parkera staje się oficjalny, jest zmuszony niezwłocznie go zwolnić. Tym samym kończy się beztroska podróż, gdyż skandal wywołany przez Mike’a przyciągnął reporterów, teraz podejrzewających o romanse również samego Filipa. Spotkanie z Elżbietą w Lizbonie ma uciszyć plotki i zapewnić poddanych o trwałości małżeństwa królewskiej pary. Same jednak przygotowania przypominają księciu Edynburga, jak bardzo jest zniewolony przez konwenanse i pozory, które reżyserują każdy jego najmniejszy gest, element garderoby, każde słowo.

Podczas rozmowy z żoną Filip mówi o tym, jak bardzo czuje się uwięziony, lekceważony, pomijany. Domaga się szacunku od dworzan, chce być wyższy rangą od swojego ośmioletniego syna Karola. Królowa spełnia jego prośbę i nadaje mu tytuł Księcia Filipa, księcia Edynburga. Widzi jednak, że w oczach wielu wciąż będzie wyrzutkiem i obcokrajowcem. Ma poczucie, że sprzedał swoją wolność za tytuł, a przy pożegnaniu z Mikiem uświadamia sobie, że Filip jako człowiek zniknął pochłonięty przez kolejną figurę Korony.

Na przestrzeni kilku odcinków widać tę przemianę, owo zmniejszenie jego roli jako indywidualnej, emocjonalnej i buntującej się jednostki. Potakuje, jedzie, gdzie mu każą i stara się nie wychylać. Widać jednak, że gdy wybuchła afera związana z przemówieniem jego żony w fabryce samochodów, zgadza się z lordem Altrinchamem, jego konstruktywną krytyką i rozsądnymi argumentami.

Filip odzyskuje swoją sprawczość, gdy pojawiają się kontrowersje związane ze szkołą, do której ma pójść jego syn, książę Karol. Chce bowiem, by chłopiec został zapisany do szkockiej Gordonstoun, w której sam był uczniem, a nie angielskiego Eton College. Sprzeciwia się temu Elżbieta, lecz Filip przypomina o obietnicy, jaką mu dała w Lizbonie, chcąc naprawić ich małżeństwo. Książę Edynburga nie bierze wrażliwości oraz potrzeb syna pod uwagę i ostatecznie posyła go do Gordonstoun, wierząc, że szkoła wyrobi w nim charakter i złamie jego słabego ducha. Wspomina przy tym o własnym spędzonym tam czasie. Początkowo ciężko mu było zaakceptować nowe, surowe warunki życia – dyscyplina, brak ciepłej wody, trudność w nawiązaniu przyjacielskich stosunków z innymi chłopcami, przebywanie z dala od ukochanej siostry Cecylii. Sytuacja pogorszyła się, gdy siostra wraz z całą jej rodziną zmarła w katastrofie lotniczej. Filip udał się na pogrzeb do Niemiec i spotkał się tam z dawno niewidzianą matką, która na co dzień przebywa w szpitalu psychiatrycznym oraz z ojcem, który obarcza go odpowiedzialnością za śmierć jego ,,ulubionego dziecka”. Ukojenie znalazł dopiero w murach szkoły Gordonstoun, która pomogła mu przeżyć ten trudny czas. Uważa, że podobne korzyści przyniesie Karolowi. Oczekuje, że będzie on taki jak sam Filip, że będzie spełniał jego wymagania i wpisze się w znany mu obraz męskości. Gdy mały książę jako jedyny nie kończy ekstremalnego wyścigu Gordonstoun, Filip jest rozczarowany i wściekły, dodatkowo widząc, jak Karol unika jego wzroku i upokorzony przytula się do swojego ochroniarza. Zapewne przypomina sobie słowa lorda Mounbattena, który po pogrzebie Cecylii powiedział mu, że książę Edynburga też kiedyś zostanie znienawidzony przez swoje dzieci i będzie błagał o ich wybaczenie. Dopełnia tych proroczych słów i nieświadomie kontynuuje tradycje własnego ojca, gdy podczas lotu samolotem próbuje zmotywować Karola, lecz gdy chłopiec zaczyna się bać turbulencji, Filip wyżywa się na synu, krzyczy na niego i poniża, nazywając go ,,mięczakiem”.

W 1963 roku książę Filip nabawił się drobnej kontuzji kręgosłupa w odcinku szyjnym. Udał się więc do szanowanego osteopaty, Stephana Warda, który znał również byłego prywatnego sekretarza księcia i jego przyjaciela, Mike’a Parkera. Lekarz zaprasza Filipa na przyjęcie, na którym był również rosyjski dyplomata podejrzewany o szpiegostwo i modelka Christine Keeler, zamieszana w tzw. aferę Profumo. Wkrótce pojawiają się domysły, że tajemniczy mężczyzna ze zdjęcia zrobionego na owym przyjęciu może być właśnie księciem Edynburga, a nie Johnem Profumo, jak początkowo sądzono.

Nowe znajomości przyczyniają się do tego, że Filip ponownie jest ciągle w rozjazdach. Odbija się to na jego małżeństwie, tworzy napięcia i odnawia dawną nieufność oraz brak szczerości. Gdy Elżbieta, nosząca kolejne dziecko, wyjeżdża do Szkocji, by odpocząć i uchronić ciążę przed zagrażającymi komplikacjami, nie towarzyszy jej. Kiedy jednak królowa zaczyna być mocno krytykowana w związku z wyborem nowego premiera, dołącza do niej. Tam, w ustronnym szkockim domu, dochodzi między nimi do szczerej rozmowy. Elżbieta zarzuca Filipowi, że jej nie wspiera oraz dzieli się z nim podejrzeniami, że to on może być tajemniczym mężczyzną ze zdjęcia. Pokazuje mu również fotografię baletnicy Galiny Ułanowej, z którą rzekomo miałby mieć romans. Książę Edynburga mówi, że znał Stephena Warda, lecz jednocześnie twierdzi, że nie był gościem na żadnym z jego przyjęć. Zapewnia żonę o swoim oddaniu i miłości do niej. Postanawia trwać przy jej boku, choć przyznaje, że jest człowiekiem o trudnej i skomplikowanej naturze, który popełnia błędy, ale wie, że jego obowiązkiem jest właśnie Elżbieta – wspieranie jej i szanowanie.