Leif Eriksson

BIOGRAFIA Sam Corlett

CHARAKTERYSTYKA

Syn wygnańca Eryka Rudego, urodził się i wychował na Grenlandii, jego przyrodnią siostrą jest Freydis. Ma też dwóch braci, Tornvalda i Torsteina. Jego ukochaną jest Liv. Leif jest początkowo szczerze oddany dawnym wikińskim wierzeniom i rytuałom, ale z czasem narasta w nim kryzys wiary. Świetny żeglarz i wojownik. W wielu cechach przypomina swego ojca, ale lepiej panuje nad charakterem i emocjami. Mimo wszystko, gdy do głosu dochodzą duże emocje, widać w nim temperament i błysk szaleństwa Eryka (tak dzieje się po śmierci Liv). Bardzo oddany rodzinie, w szczególności Freydis, mimo wszelkich zarzutów broniący dobrego imienia ojca.

WYGLĄD

Wysoki, młody mężczyzna, szczupły, ale umięśniony. Ma długie brązowe włosy (ich końcówki są zdecydowanie jaśniejsze), które najczęściej nosi rozpuszczone, a nie spięte z tyłu na wikiński sposób. Ma brodę i niezbyt pokaźny wąs. Pochodzi z mroźnej surowej krainy, stąd w jego ubiorach dużo elementów ze skór i futer.

BIOGRAFIA

Sezon 1

Wraz z Freydis, swą ukochaną Liv i grupką Grenlandczyków płynie do Kattegat. Podróż trwa 5 tygodni, a tuż przed dotarciem do celu rozpętuje się ogromna burza – zniszczony zostaje niemal cały port, ale łódź Leifa, dzięki jego niezwykłym umiejętnościom, dociera bezpiecznie do brzegu. Wraz z siostrą odnajduje i śledzi towarzyszącego Olafowi gwałciciela Gunnara. Poznaje Haralda, z którym szybko się zaprzyjaźnia. Staje w obronie dobrego imienia swego ojca. Obiecuje towarzyszyć Haraldowi w wyprawie do Anglii – traktuje to w pewien sposób jako spłatę długu za śmierć Gunnara i oszczędzenie Freydis.

Żegna się z siostrą. Zabija jarla Gorma, który uśmiercił jednego z jego grenlandzkich towarzyszy. Razem z Haraldem wyrusza na zwiady na bagna i w pobliże Londynu. Bierze udział w bitwie o Londyn, życie ratuje mu Harald. Wykazuje się bohaterstwem i doprowadza do zniszczenia mostu, na którym uwięziony zostaje król Edmund. Odnajduje Liv, która zaginęła podczas bitwy. Organizuje tradycyjne pogrzeby swych grenlandzkich wojowników, przechodzi wyraźny kryzys wiary.

Podczas uczty król Kanut wznosi toast ku jego czci i ogłasza, że wszystkie winy jego i Freydis są zmazane. Razem z Haraldem wracają do Kattegat. Razem z Freydis i Haraldem odwiedzają świątynię w Uppsali, w której Kare dokonał masakry kapłanów. Staje po stronie obrońców miasta, uczestniczy w spotkaniu z Olafem, który proponuje chrzest wszystkich pogan w zamian za odstąpienie od wojny. Harald zdradza mu – jak się okazuje fałszywe – plany ataku Olafa.

Walczy o Kattegat. W jego ramionach umiera zabita przez Olafa Liv, nie potrafi dopełnić rytuałów, które według wikińskich wierzeń gwarantowałyby ich spotkanie w Walhalli. Wpada w szał, zabija z zimną krwią kolejnych ludzi Olafa. Zakrwawionego i z szaleństwem w oczach spotyka wnuk Sweyna i ucieka przerażony.

Sezon 2

Po bitwie o Kattegat próbuje odnaleźć Olafa, aby pomścić śmierć Liv. Spotyka tajemniczego Jorundra Thorvilssona. Odnajduje i zabija łowców nagród wysłanych, aby zabić Haralda. Jorundr pomaga jemu i Haraldowi opuścić bezpiecznie Kattegat. Freydis wyjawia mu, że jest w ciąży z Haraldem.

Towarzyszy Haraldowi do Nowogrodu, gdzie udają się na spotkanie z Jarosławem Mądrym, wujem Haralda. Rozmowy z wujem Haralda kończą się fiaskiem. Poznaje Mariam, twórczynię astrolabium. Ma halucynacje z Liv. Pragnąc znów zobaczyć ukochaną, zażywa opium, czego omal nie przypłaca życiem. Ratuje go Mariam. Dowiaduje się, że Mariam jest umierająca.

Postanawia ruszyć z Haraldem do Konstantynopola, przewożąc ładunek Vitomira, namawia też do wyprawy Mariam. Płynie z załogą po Dnieprze, jest świadkiem śmierci Vitomira. Naprawia z Haraldem ster statku, mówi mu o swej rozmowie z Freydis i jej wyznaniu odnośnie ciąży, po powrocie do przystani walczy z Waregiem Baggim i jego ludźmi. Zakochuje się w Mariam. Udaje mu się przeżyć pokonanie wodospadu, zbiera ocalałych ludzi, odkrywa, że Harald został schwytany przez Pieczyngów.

Przybywa z Kuryą do obozu Pieczyngów, ucieka z Haraldem, zabijając wcześniej wodza plemienia, Tyracha. Zabija Kuryę, który, poświęcając się, wpadł w ręce Pieczyngów – chce, aby towarzysz zginął śmiercią wojownika, a nie od tortur. Jest przy umierającej Mariam, która wcześniej daje mu wiele rad odnośnie pobytu w Konstantynopolu. Harald pociesza go po śmierci Mariam.

Dociera z resztą do Konstantynopola, Harald prosi go o pomoc w zebraniu oddziałów, które ma dostać od cesarza Romanosa Argyropoulosa.