Gaius Julius Arminius - Barbarzyńcy

WYGLĄD

Mężczyzna między 30 a 40 lat, wysoki, szczupły, umięśniony. Ma krótkie czarne włosy, jest gładko ogolony. Ubiera się w szaty i zbroje rzymskie, ale podczas bitwy na swej twarzy maluje wojenny germański malunek biegnący od czoła do brody.

BIOGRAFIA

Sezon 1

Arminius przyjeżdża do Germanii, wita się ze swym przybranym ojcem, Warusem. Protestuje przeciw skazaniu na śmierć Gernota, ale potem ścina go na rozkaz Warusa mieczem Metellusa.

Patrząc w rzymski sztandar, ma halucynację z wilkiem. Nocą dostrzega wypływającą z jednego z namiotów krew, odkrywa kradzież orła ze sztandaru, alarmuje straże. Na miejscu kradzieży znajduje naszyjnik Thusneldy, zabiera go ze sobą. Odszukuje Talio i przekazuje mu rozkazy dotyczące poszukiwań orła. Każe wychłostać Talio za antyrzymskie uwagi.

Odwiedza swego dawno niewidzianego ojca Segimera. We wspomnieniach pojawia się jako mały chłopiec, który kijem broni się przed atakującym go wilkiem; na szczęście przybywają jego przyjaciele – Thusnelda i Folkwin, którzy zabijają zwierzę, a potem każdy z trójki zawiera pakt braterstwa, na którego pamiątkę wyrywa wilczy kieł i oprawiony nosi w naszyjniku. Wkrótce potem Arminius i jego brat zostają oddani jako ktoś w rodzaju zakładników na wychowanie Warusowi – ich obecność w Rzymie ma być gwarantem pokoju między Rzymianami a Cheruskami.

Pyta Segimera o nieżyjącą już matkę, wręcza mu prezent, chce zwrotu orła. Spotyka Thusneldę i Folkwina, oddaje Thusneldzie jej naszyjnik. Atakuje go Berulf, którego wuja Gernota zabił, zostaje ranny, życie ratuje mu Folkwin. Wraca do ojca, do którego żywi urazę za oddanie go Rzymowi, ten przedstawia swój punkt widzenia całej sprawy. Ranny wraca do obozu, widzi swą dawną rozmowę z Warusem, a potem znów ma wizję wilka.

Dostaje się do rzymskiego obozu, Warus mówi mu, że poinformował Rzym o jego odwadze i wkrótce zostanie szlachcicem, ale wpierw musi przynieść głowę Folkwina oskarżonego o kradzież orła. Odwiedza osadę Cherusków, widzi ukrzyżowaną rodzinę Folkwina, pozwala ich ściągnąć z krzyży i pogrzebać wbrew woli Warusa. Jedzie z Metellusem na poszukiwania Folkwina. Rozmawia z Metellusem o kampanii w Panonii, w której obaj brali udział. Jest świadkiem śmierci Luco, który wydaje Folkwina. Po zabiciu ludzi Folkwina Metellus trzyma go na ostrzu miecza, ale potem podaje broń Arminiusowi, by sam zabił Folkwina.

Arminius zabija Metellusa. Odcina głowę Eigila i przywozi ją Warusowi jako głowę Folkwina (stwierdza, że dla Warusa wszyscy Germanie wyglądają tak samo). Zostaje szlachcicem, Warus zdradza mu, że zostają w Germanii, a on ma zostać reikiem Cherusków. Dowiaduje się, że Warus niejako zmusił jego ojca do popełnienia samobójstwa. Udaje się do obozu Cherusków, ale nie udaje mu się zdążyć uratować Segimera. Z wściekłości zabija kilku legionistów, a gdy dowiaduje się, że jeden przeżył atak i może go wydać, udaje się do lazaretu i dobija go; chce także zabić Talio, który wszystko widział, ale przerywa mu lekarz.

Rozmawia z Talio, zdradza mu możliwość buntu, a także przekupuje go w zamian za milczenie. Broni Cherusków przed atakiem Hagdana i jego Chattich. Spotyka się z Thusneldą i Folkwinem, proponuje Thusneldzie małżeństwo – pomogłoby ono zjednoczyć Germanów. Atakuje go Folkwin. Jedzie do Segestesa i wyjawia, że zaręczył się z Thusneldą. Bierze ślub z Thusneldą, przyjmuje dary od reików. Runa po ceremoniach zostawia go z Thusneldą, aby skonsumowali małżeństwo.

Odwiedza z żoną Warusa, dostaje rozkaz przyprowadzenia do obozu synów każdego z reików. Podczas święta księżyca zaprasza wszystkich reików, informuje ich, że synowie są bezpieczni, a oni powinni się wszyscy zjednoczyć i razem stanąć do walki z Rzymianami. Thusnelda wyznaje mu uczucia, uprawiają seks. Mówi Warusowi i Quintusowi, że reikowie odmówili wydania synów i należy ich ukarać, proponuje ruszyć z całym wojskiem. Odpiera zarzuty zdrady ze strony Segestesa.

Odnajduje uwięzionego Folkwina, zdradza mu, że konwój zostanie zaatakowany. Prowadzi z Warusem i Quintusem legiony przez las, zostaje wysłany na zwiady. Gdy zaczyna się atak, Arminius przyłącza się do bitwy po stronie Germanów, odnajduje Thusneldę. Widzi samobójczą śmierć Warusa. Po zwycięstwie Thusnelda informuje go, że porwał swym zachowaniem Germanów i może zasiąść na tronie. Rozmawia z Folkwinem, prosi go o podział łupów, mówi mu także, że chętnie widziałby go jako swą prawą rękę, gdy zostanie władcą. Wznosi toasty za zwycięstwo, nawiedza go kolejna wizja wilka, który krąży przy lesie.

Sezon 2

Thusnelda urodziła syna Thumelicusa, ale Arminius podejrzewa, że nie jest ojcem dziecka. Ostrzega inne plemiona przed ponownym atakiem Rzymian, tym razem pod wodzą Tyberiusza. Napada rzymski oddział wiozący płótna do szycia wielkich namiotów, co oznacza, że wkrótce zjawią się rzymskie posiłki. 

Spotyka się z Marbodem, władcą potężnego plemienia Markomanów, który jest w stanie wystawić armię liczącą 70 tysięcy wojowników. Dowiaduje się, że z Rzymu przybył jego brat Flavus, wierny władzom Wiecznego Miasta. Uczestniczy w spotkaniu germańskich władców podczas świętowania przesilenia, wygłasza mowę mającą zachęcić do ataku na Rzymian, ale Marbod jest do tego sceptycznie nastawiony. 

Walczy z Flavusem, kiedy już ma wygrać, zostaje uderzony w głowę przez Marboda i ogłuszony. Flavus zabiera go jako jeńca do rzymskiego obozu. Thusnelda i Folkwin ratują Arminiusa, podczas ucieczki stacza on jeszcze walkę z Flavusem, pokonuje go i ucieka przebrany w strój brata, udaje mu się także uratować swego syna Gajusza. 

Zabiera Gajusza do wioski, chłopak narzeka tam na prymitywne warunki. Arminius stara się przekonać Gajusza, że prawdziwym zdrajcą nie jest on, a Marbod. Kłóci się z Thusneldą z powodu zatajenia faktu, że miał w Rzymie żonę i syna. 

Na czele Cherusków wyrusza na walkę z Marbodem. Pokonuje w pojedynku Marboda, ale nieoczekiwanie nie tylko go nie zabija, a... ogłasza królem wszystkich plemion germańskich. Wysyła Thusneldę z Folkwinem, aby przekonali Markomanów do walki z Rzymem. Uprowadza Germanika. 

Bierze udział w wielkiej bitwie z siłami rzymskimi, jest świadkiem śmierci Folkwina, który tuż przedtem przyznaje, że Thumelicus jest jego synem. Arminius obiecuje się nim opiekować jak własnym dzieckiem. Bitwa kończy się ucieczką Rzymian.