Sophia Charlotta z Meklemburgii-Strelitz

BIOGRAFIA India Ria Amarteifio, Rosheuvel Golda

CHARAKTERYSTYKA

Królowa Wielkiej Brytanii, żona Jerzego III, siostra księcia Adolphusa; matka kilkunastu dzieci ze związku z Jerzym III. Początkowo zbuntowana młoda kobieta, która nie chce wychodzić za mąż za kogoś, kogo nigdy nie widziała. Niedoświadczona w relacjach z mężczyznami, niezbyt zainteresowana sprawami państwowymi. Potem zaczyna ją łączyć z mężem gorące uczucie – Jerzy III zaimponował jej ogromną wiedzą, która liczyła się dla niej bardziej niż wygląd i pozycja. Troskliwa, opiekuńcza, wspierająca męża na każdym kroku. Przyjaciółka lady Danbury. W życiu społecznym wydaje się nieco wyniosła, w późniejszych latach wręcz surowa, politykę i dobro Korony stawia na pierwszym miejscu, kosztem relacji z dziećmi (każąc im spłodzić dziedzica tronu, wydaje się wręcz zimna i wyrachowana).

WYGLĄD

Młoda szczupła kobieta, z wyraźną domieszką afrykańskiej krwi. Średniego wzrostu, aczkolwiek wydaje się dużo wyższa za sprawą swej oryginalnej fryzury – czarne, bardzo gęste, wełniaste włosy ma zaczesane wysoko do góry, co dodaje jej wizualnie wysokości (widać to już w scenie w ogrodzie, gdzie stojąc obok Jerzego, wysokiego mężczyzny, wydaje się mu równa lub wręcz wyższa). W niektórych sekwencjach ma na głowie coś w stylu „eleganckiego afro”. W scenach z czasów późniejszych jej fryzura (lub peruka) jest jeszcze bardziej ekstrawagancka, włosy są bowiem wciąż zaczesywane ku górze, za to posiwiałe lub zafarbowane na niemal biało, zawijane w loki, poprzetykane ozdobami.

BIOGRAFIA

Sezon 1

Brat informuje ją o podpisaniu umowy zaręczynowej z Jerzym III. Jedzie z bratem do Londynu, nie jest zadowolona z wybrania dla niej męża, namawia Adolphusa, by zerwał umowę. Spotyka się z Augustą, matką przyszłego męża, ta krytykuje jej kolor skóry i mówi, że jedyne, czego się od niej oczekuje, to urodzenie jak największej liczby dzieci. Augusta wysyła ją z Brimsleyem do krawcowej, mimo że Charlotta ma swoją suknię. Wypytuje Brimsleya o króla, ale ten odpowiada bardzo dyplomatycznie. Mówi Brimsleyowi, żeby przyniósł nocnik i zadbał o dyskrecję, w czasie jego nieobecności ucieka z pokoju do ogrodów. Próbuje przeskoczyć przez mur, wówczas nadchodzi młody mężczyzna, który odmawia jej pomocy, a potem przyznaje, że jest królem. Kłania się przed nim, a on mówi jej komplementy. Nadchodzi jej brat, Jerzy mówi mu, że Charlotta sama zdecyduje o ich małżeństwie.

Zjawia się na ślubie we własnej sukni i z fryzurą w stylu afro. Bierze ślub, tańczy z Jerzym. Poznaje lady Danbury, która oferuje jej pomoc, jeśli tylko będzie tego potrzebować. Jedzie z mężem do Buckingham House, który sam dla niej przeprojektował, tam jednak Jerzy zostawia ją i, po sprzeczce, jedzie do Kew. Rozmawia z Brimsleyem, który zapewnia o swej lojalności. Jedzie do Kew, spotyka męża w obserwatorium astronomicznym, skarży się na samotność i nudę. Dostaje w prezencie od męża psa, ale nie przypada jej do gustu. Z pomocą Brimsleya organizuje odwiedziny lady Danbury, z którą rozmawia o pożyciu małżeńskim. Wyznaje, że nie spała jeszcze z mężem, a lady Danbury stwierdza, że musi spłodzić potomka, gdyż od tego zależy jej przyszłość, jak również powodzenie „Wielkiego Eksperymentu”.

Mąż opowiada jej o astronomii, jadą wspólnie do Buckingham House. Po raz pierwszy uprawia seks z Jerzym. Jest świadkiem oględzin lekarskich Jerzego przed koronacją. Po koronacji postanawiają próbować płodzić potomka do skutku, co potem umożliwiłoby im osobne życie, jednak kolejne noce sprawiają, że zakochują się w sobie coraz bardziej. Rozmawia z mężem o jego miłości do rolnictwa i natury. Odwiedza ją lady Danbury i prosi o uczestnictwo w balu. Namawia męża do wspólnego przybycia na bal u Danburych, tańczy tam z nim, zapoczątkowując wspólną zabawę kolorowych i białych gości. W nocy budzi ją widok nagiego męża piszącego coś na ścianach, Jerzy wybiega potem z pałacu. Odnajduje go z Reynoldsem w ogrodzie, gdzie składa hołd Wenus. Namawia go do powrotu, wmawiając, że sama jest Wenus, z pomocą Reynoldsa myje króla. Wypytuje Brimsleya i Reynoldsa o chorobę króla. Rozmawia z Augustą na temat choroby męża. Dowiaduje się, że jest w ciąży.

Od pewnego czasu nie ma kontaktu z mężem, który nie odpowiada na jej listy. Prosi brata o przybycie i zabranie jej do Niemiec. Ucieka do lady Danbury, która jednak każe jej wracać. Zwalnia dr Monro. Zabiera króla do Kew. Rozmawia z królem o jego chorobie, on wyznaje jej, że zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia. Po spotkaniu z Augustą informuje Jerzego, że musi wystąpić w parlamencie. Rodzi syna, tuż po porodzie odwiedza ją mąż. Znajduje Jerzego leżącego pod łóżkiem po ucieczce sprzed parlamentu. Proponuje, żeby zorganizowali bal, na którym zaprezentują syna, a on wygłosi przemówienie. Na balu prezentują potomka, Charlotta rozmawia z teściową, która chwali ją za to, że uczyniła Jerzego szczęśliwym. Dowiaduje się, że lady Danbury odrzuciła ofertę małżeńską jej brata, rozmawia z nią, krytykuje za to, że nie szukała u niej pomocy w sprawie dziedziczenia tytułu przez Dominica. Król chce z nią wznieść toast, ale odmawia, mówiąc, że chyba znów jest w ciąży.

Mijają lata. Zostaje obudzona w środku nocy i poinformowana o śmierci swej jedynej wnuczki. Nakazuje sprowadzić swe dzieci. Mówi im, że mają jak najszybciej spłodzić potomka, gdyż zagrożona jest obsada tronu. Każe Brimsleyowi sporządzić listę kandydatek na żony dla swych synów, wybiera księżniczki Adelajdę i Wiktorię. Spotyka się z księciem Edwardem i Williamem, przedstawia im przyszłe żony. Prosi syna Jerzego IV, by zaakceptował jej wybory, co ten czyni. Pozuje do portretu z dziećmi, po uwadze malarza, czy dołączy też król, wychodzi.

Spotyka się z księciem Jerzym i córką Elżbietą, którzy krytykują jej „wyścig o dziedzica”, a potem zarzucają, że była złą matką. Jest na podwójnym weselu swych synów. Odwiedzają ją książę Edward i Wiktoria, informują, że wkrótce na świat przyjdzie ich dziecko. Spotyka się w Kew z mężem, wchodzi z nim pod łóżko, informuje, że zostanie dziadkiem, a on dziękuje jej, że w dniu ślubu nie przeskoczyła przez mur.