Kobieta w męskim świecie bossów reklamy
Gdyby nie Donald Draper, można by pomyśleć, że to Peggy Olson, grana w serialu „Mad Men” przez Elisabeth Moss, jest tu główną postacią. Trudności, z jakimi w amerykańskiej (i nie tylko) rzeczywistości lat 50. i 60. ub. wieku borykają się kobiety, narzucone im przez mężczyzn schematy mające siłą rzeczy wpływ na pozycję w zawodzie, a nawet na życie prywatne, zostały w serialu pokazane ze szczególną wyrazistością.
Młoda, dwudziestoparoletnia dziewczyna, zatrudniona w „Sterling Cooper” jako sekretarka, powoli wspina się po stopniach kariery, zostając najpierw copywriterką, a w końcu awansując na stanowisko kierownicze. To, że Peggy nie jest mężczyzną, ma tu kluczowe znaczenie. W zdominowanym właśnie przez mężczyzn społeczeństwie kobieta nie awansuje. Jej co najwyżej pozwala się awansować. Choć to, czym chce się zajmować w pracy, budzi powszechne zdziwienie: „Jesteś kobietą, nie możesz być copywriterem!”. A jednak, dzięki swojemu uporowi, talentowi i pracy ponad miarę, Peggy dopina swego. Mężczyźni dostrzegają w niej duży potencjał, choć nigdy nie pozwolą na to, by treści wychodzące z jej copywriterskiego, bystrego umysłu były tak samo wynagradzane jak te stworzone przez autorów-mężczyzn. Rzadko traktują ją jak partnera i niechętnie powierzają samodzielne kierowanie kampanią.
Zdobycie przez Peggy wymarzonego stanowiska oznacza de facto walkę o to, by zaistnieć w męskim świecie, w którym najczęstszym zawodem dla kobiety jest zawód sekretarki. Kobieta w biurze ma się ładnie uśmiechać, odgadywać zamiary szefa, prowadzić mu skrupulatnie kalendarz, a kiedy odbiera telefony, ma wiedzieć, dla kogo szef jest, a komu nie poświęci ani minuty. Ma zarówno pamiętać o zorganizowaniu odbioru z warsztatu auta swojego szefa, jak i o wizycie jego żony u manikiurzystki. I musi być dyskretna, zwłaszcza kiedy odbiera telefon od kochanki swojego pracodawcy.
Tego typu rady Peggy Olson otrzymuje od swojej starszej koleżanki, przełożonej sekretarek, bardzo atrakcyjnej kobiety, Joan Halloway, która seksistowskie uwagi na swój temat ze strony kolegów w pracy potrafi obrócić w żart albo przegryźć w sobie i udać, że o nich zapomina.
Joan Halloway to również świetnie zarysowana w serialu kobieca postać. Obiekt pożądania i adoracji (przez jakiś czas jest kochanką jednego z szefów agencji). Niezastąpiona w firmie, czasem jest pocieszycielką dla innych zatrudnionych tam kobiet, a czasem bezwzględną przełożoną, gotową zwolnić z pracy nieradzącą sobie z obowiązkami sekretarkę. Jest świetną organizatorką, umiejącą poradzić sobie ze wszystkim, nawet z wyciągnięciem swych szefów z tarapatów, które zagrażałyby ich karierze. Dopiero z czasem osiąga pozycję partnera w agencji, choć nigdy nie będzie cieszyła się takimi przywilejami jak zasiadający w zarządzie mężczyźni.
W serialu „Mad Men” widzimy kobiety-żony czekające na swoich mężów w domach, z gotowym drinkiem w ręku i ciepłym obiadem w kuchni. Innym kobietom te drinki podawano – najczęściej w hotelowych restauracjach lub pokojach, kiedy stawały się kochankami dla szukających zapomnienia w ich ramionach mężczyzn. A jeszcze inne kobiety, takie jak Peggy Olson, które miały ambicję dorównać mężczyznom w zdominowanym przez nich świecie zawodowym, o wszystko, także o symbolicznego drinka, musiały zadbać przeważnie same.
Współcześnie, mając znajomość kontekstu historycznego i socjologicznego przestawionych w serialu realiów lat 60., bardziej świadomie patrzymy na sceny, w których mężczyźni zwracają się do swoich sekretarek lub żon przeważnie słowami „skarbie” czy „kotku”, bezimiennie i trochę nieszczerze. Jakby widzieli w nich tylko ozdobę swojego życia i niezbędny element w biurze, a nie rzeczywiste partnerki.
Serial świetnie pokazuje tamte zależności i model ówczesnego życia. Jest nie tylko rozrywką filmową na najwyższym poziomie, ale również swego rodzaju studium socjologicznym, spektaklem obserwowanym przez widzów z ogromną ciekawością, o czym świadczą liczne nagrody dla filmu. Zanurzenie się w ten wyrazisty świat reklamy i wielkiego biznesu oraz skomplikowanych relacji międzyludzkich daje ogromną satysfakcję, a napięcie podczas kolejnych sezonów nie spada ani trochę.
